De fraseologie van de oude mythologie is een appel van onenigheid, blijft populair vandaag. Het begin van de Trojaanse oorlog diende als de vorming van deze uitdrukking, toen de godin van ruzies en schandalen een gouden vrucht gooide met één inscriptie - "de mooiste" - op het feest.
Wat is de appel van onenigheid?
Men gelooft dat de appel van onenigheid de oorzaak is van vijandschap, meningsverschillen en controverses. Eens lokte deze vrucht een oorlog uit waaraan zowel goden als mensen deelnamen. Alle geschillen waren gebaseerd op de aantrekkelijkheid en de terughoudendheid van vrouwen om zichzelf minder mooi te laten zijn dan een andere vrouw. Nu kun je van iemand horen "hij at een appel van onenigheid", en dit zal duiden op een serieuze verduidelijking van de relatie.
Deze fraseologie wordt veel gebruikt in onze tijd. Ze beschrijven gemakkelijk de situatie wanneer een persoon specifiek provoceert, de relatie ontdekt en het schandaal van nul opblaast. Er wordt aangenomen dat verzoening na een dergelijke vijandschap bijna onmogelijk is, gezien de gebeurtenissen in de oude Griekse mythen. Dit was een van de gevallen waarin Zeus ongelijk had, waardoor een grote tragedie ontstond.
Het oude Griekenland is een appel van onenigheid
De mythologie van het oude Griekenland is zeer leerzaam en de legende van de appel van onenigheid geeft aan dat zelfs een kleine ruzie tot rampzalige gevolgen kan leiden. Gebeurtenissen uit die tijd vonden plaats op de bruiloft van Peleus, de gebruikelijke sterfelijke koning, die met de dochter van Zeus, Thetis, trouwde. Op het feest waren alle goden uitgenodigd, behalve Eris, de godin van ruzies en geschillen. Dit maakte haar van streek, en ze besloot om de schoonheden van Olympus Hera, Aphrodite en Athena onderling te verweven. Haar plan was enerzijds sluw, omdat ze wist hoe godinnen egoïstisch zijn, maar aan de andere kant is het afgezaagd, omdat de vrucht kan worden verdeeld zonder ruzie en oorlogen.
Hoe verscheen de appel van de tweedracht?
Wie gooide de appel van de onenigheid? In de bruiloftsruzie was het gemakkelijk om de nieuwe aanwezigen niet te zien. Eris, die wrok koesterde dat ze niet was uitgenodigd voor een feest, keek hen aan en reed een appel tussen de gasten. Het was goudkleurig, had een fascinerende glans en een aangename geur, maar het belangrijkste was dat het de inscriptie "de mooiste" toonde. Deze inscriptie diende als het begin van de Trojaanse oorlog, want om de drie godinnen te beoordelen die beweerden wie de eigenaar van de vrucht was, vertrouwden ze Parijs, die het aan Aphrodite gaf, toe. Ze beloofde hem te helpen de mooie Helen, de dochter van Zeus, te stelen - en dit was de eerste stap, waarna Troje volledig verwoest was.
Veel van de bruiloftsgasten wisten niet wat er op de appel van de tweedracht was geschreven. Zulke informatie was alleen beschikbaar voor de belangrijkste goden, en Hera, Aphrodite en Athena beschouwden zichzelf als de meest waardige van de titel "de mooiste". Zelfs Zeus zelf probeerde niet om hen te veroordelen, deze missie toevertrouwend aan een weinig bekende god, opgegroeid in het gezin van herders. Later betreurde hij dat hij zo roekeloos handelde, omdat de keuze zelf, veel slachtoffers konden worden vermeden.
Wie at de appel van onenigheid?
Maar wie at de noodlottige appel van onenigheid? Om een paradijs te proeven, moest fruit nog steeds, Aphrodite - de godin van liefde en schoonheid. Hoewel ze het eerlijk begrepen, beweerden haar rivalen dat ze de verboden methode gebruikte: ze beloofde Parijs om zijn bruid te stelen. Velen vragen zich een andere vraag af, wie heeft de twistappel ten tijde van de schepping van de wereld, toen Adam en Eva de enige mensen op deze planeet waren? In dit geval werd een verboden vrucht door een vrouw gegeten en veroordeelde de hele mensheid tot een sterfelijk bestaan.
Appel van onenigheid - Adam en Eva
Het is bekend dat Adam en Eva werden verbannen uit de Hof van Eden omdat zij de verboden vrucht van de boom der kennis aten. Maar wat betekent de appel van tweedracht dan in dit geval? In feite verscheen deze mythe onder invloed van de vorige, en velen verwarren deze twee vruchten. Eva smaakte de vrucht van de boom, maar de verduidelijking dat het een bepaalde vrucht was, is vaag, zo'n woordvorm komt niet overeen met hun geschiedenis. De paradijsmythe is gebaseerd op de serpentverleider, die de jonge vrouw ervan overtuigde de gevestigde regels te overtreden en uiteindelijk bezweek aan zijn overtuiging.