De doctrine van het absolute idee van Hegel is een belangrijke stap in de dialectische filosofie. Hegel zelf was een vertegenwoordiger van de stroom van objectief idealisme en het is vanuit dit oogpunt dat we zijn idee van een absoluut idee zouden moeten beschouwen.
De absolute idee van Hegel in de filosofie: drie delen van de leer
Sprekend over de leringen van Hegel, kan men niet nalaten zich te wenden tot zijn integrale systeem van objectief idealisme, dat de auteur van het absolute idee begiftigd met een opdeling in drie fundamentele delen:
- De wetenschap van logica. In dit deel beschrijft Hegel een zekere wereldgeest, aan wie hij een "absoluut idee" geeft. Deze geest is primair en het is de voorloper van de natuur en alles.
- Philosophy of Nature. Dit is het tweede deel van de lering, waarin Hegel de natuur noemt die secundair is aan het spirituele beginsel. Als je niet te diep gaat, wordt de natuur gezien als de andersheid van het absolute idee.
- Filosofie van de geest. In dit deel van zijn werk herziet Hegel zijn theorie en verandert hij een absoluut idee in een absolute geest, en ten slotte erkent hij het primaat van het immateriële over het materiaal.
In de leringen van Hegel volgden duidelijk de idealistische aard en de wens om alle dingen te ordenen door de concepten van primair en secundair te introduceren.
Absoluut idee
Het is belangrijk om te begrijpen dat het absolute idee geen statisch begrip is, want de essentie van filosofie is dat het absolute idee van Hegel begint en zich blijft ontwikkelen, bewegen. Het mag niet over het hoofd worden gezien dat dit in tegenspraak is met de concepten van de metafysica (in feite worden alle concepten in dit geval apart van elkaar beschouwd). De dialectische benadering is gebaseerd op drie belangrijkste principes, die volgens Hegel de ontwikkeling van een absoluut idee bieden:
- de overgang van kwantiteit naar kwaliteit,
- tegenspraak als een bron van ontwikkeling,
- ontkenning van ontkenning.
Het zijn deze principes die licht werpen op de algemene theorie van ontwikkeling. Vóór hem overwoog niemand de tegenstellingen vanuit dit gezichtspunt, en dit was een grote doorbraak. Het is het idee van interne tegenspraak dat nog steeds wordt beschouwd als een van de belangrijkste prestaties.
Dit idee, dat idealistisch lijkt, heeft in feite een diepe rationele betekenis, omdat je je door het prisma hiervan tot elk concept van filosofie en natuurwetenschap kunt wenden. De dialectische methode stelt ons in staat om de vervanging van eenvoudige concepten te begrijpen door complexere, ontwikkeling naar de accumulatie en verdieping van betekenissen. Zodoende kun je in de geschiedenis veel patronen vangen, zie je het sociale leven als een evoluerend proces.